Menu
Het was april 2009 en Genua had zijn make-up opgefrist, eerst betaald door de Colombianen, toen door de Wereldbeker en uiteindelijk door de titel Europese Cultuurstad. Terwijl ik over de Via San Lorenzo liep, moest ik denken aan de geur van roet en het gerammel van de bussen toen ik er als jongen overheen liep. Nu was het zo schoon, zo Europees, dat ik de drang voelde om zo snel mogelijk naar canneto il curto te gaan, dat nog steeds vrij gebied was van de euforie van netheid waar Genua verslaafd aan was geraakt.
Ik was op weg om een architect te fotograferen voor het nieuwe boek dat kort daarna zou verschijnen. Giuliano Galletta, de co-auteur van het boek, had me ingelicht over het personage dat ik zou portretteren en dat voor mij vooral 'degene was die het Dogenpaleis weer tot leven had gewekt', nadat het decennialang een treurig gebouwtje was geweest vol stoffige mappen en vermoeide bureaucraten.
Zoals al mijn fotosessies duurde het niet lang, niet veel langer dan Henri Cartier Bresson nodig had om meneer en mevrouw Curie te portretteren, geportretteerd op het moment dat hij werd rondgeleid door het huis.
Ik nam mijn eerste foto van Giovanni toen hij zijn gezicht liet baden in het prachtige licht dat binnenkwam door een van zijn ramen met uitzicht op de kerk in Piazza Banchi.
De vriendschap tussen de fotograaf en de architect (wat zo gezegd klinkt als de titel van een sprookje van La Fontaine) werd aangewakkerd toen ik hem de foto bracht die in zijn studio in San Lorenzo was afgedrukt. Ik denk niet dat hij dacht dat ik zijn ziel gestolen had (Giovanni kan op alles lijken behalve op een Siouxkrijger), maar, geholpen door het feit dat ik ontvankelijk leek te zijn voor zijn gebazel, dat wel duizend onderwerpen besloeg (van zijn anarchistische oom met zijn makkelijke mes tot zijn zwerftochten door de Braziliaanse bossen waar hij totemachtige gebouwen bouwde), leek er een wederzijdse nieuwsgierigheid tussen ons te bestaan.
De vriendschap werd kort daarna versterkt, toen hij me mee wilde nemen om met mijn foto's het verhaal te vertellen van de restauratie en de terugkeer van de monumentale beelden van Doria naar de stad. Ik bracht hele maanden met hem door in de kelder van Sant'Agostino, fotografeerde hem terwijl hij van de ene naar de andere van die hoofdloze boomstammen huppelde, vertelde me elk detail van de friezen van die figuren, me betoverend met zijn diepe en genuanceerde cultuur. Helaas viel ik meestal in slaap zonder dat ik begreep of onthouden had wat hij me vertelde, zo druk als ik het had met fotograferen. Maar ik was blij dat hij iemand had om over die 'geëxecuteerde knikkers' te vertellen (dit was de titel van het boek dat uit die ervaring voortkwam).
Giovanni laat zich graag fotograferen, dat kan hij niet ontkennen, het enige gevaar bij hem is het risico van 'blurring'. Hij staat nooit stil, altijd doordrongen van creatieve of quixotische geestdrift. Zoals de foto's die ik van hem maakte toen hij zijn armen naar de hemel hief en de goden vervloekte voor de ravage die was aangericht door de verschillende gorzen bij het uitkijkpunt aan zee van het paleis van de prins, of toen hij de schade vervloekte die de stad had opgelopen door de verhoogde weg (soms plaag ik hem door te zeggen dat ik het uitzicht op de stad vanuit die straat niet erg vind).
Dankzij hem gaven enkele vrolijke Russen me een wodka cadeau, gekocht op de luchthaven van Moskou, terwijl ik ze fotografeerde in zijn studio, die voor de gelegenheid een slaapzaal was geworden voor post-Sovjet historici, in afwachting van de baanbrekende conferentie die ze de volgende dag zouden houden en die de gedurfde architect online bijwoonde vanuit een kamer in het ziekenhuis waar hij met spoed naartoe was gebracht. Dan zijn verhalen over reizen naar de oases van de Iraakse woestijn of de rondleiding door Iraanse moskeeën onder begeleiding van serviele maar waakzame ayatollahs. Giovanni weet vloeiende en eindeloze betogen te creëren met gedurfde en altijd intelligente analogieën, zijn affabulare klinkt als een gedicht van Sanguineti. Hij kan alles bevatten en soms het Alles.
Enthousiasme, dat is het woord dat onze vriend Giovanni Spalla kenmerkt.
Ik ben het nooit oneens geweest met hem, ook al leek hij soms schijnbaar vreemde meningen te verkondigen.
Niet uit vleierij, maar zoals dat gebeurt als je praat met een vriend wiens intelligentie altijd zo duidelijk is en wiens glimlach altijd zo lief is.
Historisch erfgoed behoort niet toe aan een staat, maar aan de mensheid zelf.
Dit revolutionaire concept leert ons dat de bescherming van ons historisch erfgoed moet gebeuren door restauratie die de historische stad integreert met de omringende landschappen, omgevingen en plaatsen. De historische stad behoort slechts tot een historische periode, maar eerder tot een historische gelaagdheid die door de jaren heen heeft plaatsgevonden.
Als er zelfs maar minimale tekenen van de geschiedenis zijn, moet de restauratie-interventie van de architect gebaseerd zijn op de criteria van filologisch behoud en restauratie. Als er daarentegen geen elementen zijn om te volgen, moet de restauratie rekening houden met de typologie van de structuren die aanwezig zijn in de rest van de structuur.
Je kunt zelfs de oude demonteren en opnieuw opbouwen met dezelfde materialen.
Een werk van Giovanni Spalla en Gianni Ansaldi met Aldo Vinci, Sirio Restani en Lorenzo Cordone waarin de historische evolutie van wetenschappelijke uitvinding in relatie tot artistieke uitvinding in theatrale vorm wordt weergegeven.
De show wordt doorkruist door wetenschappelijke affabulaties geïllustreerd in een even paradoxale toonaard en door artistieke paradoxen verteld in een dramatische toonaard.
De Wikipediaanse verteller gaat met zijn tirades om met Euclides, een onwetende burger met een passie voor wiskundige wetenschappen wiens dochter, een levendige videogameverslaafde, gefascineerd is door de verteller maar gebonden aan haar vader.
De gedachten van de verteller worden fysiek geprojecteerd met de actie van de dansers, en in de finale zullen ze zich tegen hem keren wanneer Euclides hem uitdaagt voor een verbaal duel.
Giovanni Spalla's DIGITALE creaties en PORTRETTEN aan hem gewijd
Symbolische uitdrukking van sociale conflicten in oorlogstijd en milieu door middel van puntige gekleurde vormen
Het staat voor het harde werk van de mens die een grote inspanning moet leveren om het milieu te redden.
Trots in een frame van doornen getuigt van atavistische anarchistische hoop
John Spalla door Virginia Monteverde
"Giovanni weet vloeiende en eindeloze betogen te creëren met gedurfde en altijd intelligente analogieën, zijn affabulare klinkt als een gedicht van Sanguineti.
Het kan alles bevatten en soms het Alles."
Giovanni Spalla is architect, stedenbouwkundige en universiteitsprofessor uit Imperia, geboren in 1934. Hij heeft gewerkt aan de restauratie en conservering van villa's en historische gebouwen, evenals aan architectuurprojecten en stedenbouwkundige plannen. Hij heeft lesgegeven en onderzoek gedaan aan verschillende universiteiten over de hele wereld.
Tot zijn architectonische werken behoren de restauratie en het functionele herstel van het Palazzo Ducale in Genua, het functionele herstel van Villa Ronco in Sampierdarena en de renovatie van de Magazzini dell'Abbondanza in de oude haven van Genua. Hij is ook betrokken geweest bij stedenbouwkundige projecten zoals de restauratie van middeleeuwse bruggen en de revitalisatie van historische centra in Dolceacqua en Albenga.
Spalla was professor en een van de oprichters van de School voor Stedenbouw aan het Universitair Instituut voor Architectuur in Venetië. Hij was gasthoogleraar aan verschillende internationale universiteiten en deed onderzoek naar ecostedenbouw, landschaps- en milieuwetgeving en de restauratie van oude steden. Hij ontving architectuur- en literaire prijzen en publiceerde talrijke artikelen en boeken over stedenbouw en historisch-wetenschappelijke onderwerpen.
Naast zijn academische en professionele activiteiten is Spalla betrokken geweest bij regionale politiek en milieuactivisme. Hij was gemeenteraadslid in Ligurië, waar hij betrokken was bij ruimtelijke ordening, parknetwerken, bodembescherming en het behoud van historische centra. Hij nam deel aan debatten over ontwikkelingskwesties in Genua en pleitte voor het behoud en de opwaardering van het historisch en ecologisch erfgoed van de stad.
Spalla is lid van verschillende wetenschappelijke comités en verenigingen, waaronder Legambiente en Italia Nostra, waar hij actief betrokken is geweest bij initiatieven op het gebied van milieu- en cultuurbescherming. Hij is ook verbonden aan de politieke beweging M5S, die bijdraagt aan stadsplanning, milieuprojecten, stedelijke initiatieven op gemeenschapsbasis en landschapsbeleid voor ecologische transitie.
Een samenvatting van de studies, het werk, de kunst en andere persoonlijke ervaringen van architect en professor Giovanni Spalla
Interview van Giavanni Spalla door Virginia Monteverde
Planning, vooral gezien in het licht van klimaatverandering en de huidige territoriale en sociale ongelijkheid, kan niet gebonden zijn aan één religie, maar moet uitgestrekte gebieden omvatten.
Deze fenomenen kunnen niet worden bestreden met kleine ingrepen, maar met een Europees landschapsplan dat het historische Middellandse Zeegebied volledig omarmt, d.w.z. de Afrikaanse kusten en de landen die grenzen aan de Zwarte Zee tot aan de Tigris en de Eufraat.
Deze zeer brede territoriale visie bracht me er op latere leeftijd toe om een verhandeling voor te bereiden die ik ietwat zelfspottende Planetary Urbanism Treatise heb genoemd. Dit is geen utopische verhandeling, maar een verhandeling waarin wordt gezocht naar operationele manieren om alleen in te grijpen in de bestaande stad zonder het landverbruik te verhogen.
Ik wil graag dat de Verhandeling het karakter heeft van een handleiding die iedereen morgen kan gebruiken, mocht er een probleem zijn, om suggesties en antwoorden te geven.
Dat is wat ik echt zou willen.
Ik kreeg de opdracht in 1975 van de gemeente Genua. Palazzo Ducale in Genua is een historisch monument, een moment van de Republiek Genua en de restauratie- en herstelwerkzaamheden aan dit monument transformeerden het van een ruimte met politieke macht in een openbare ruimte.
Daarom wordt het ook het 'Paleis van de Cultuur' genoemd: het is in feite een paleis in de stad, dus we moesten de ruimtes (meer dan 250.000 kubieke meter) met elkaar verbinden en de ruimtelijkheid moest, in termen van routes, een link hebben met de omliggende straten en pleinen van het historische centrum.
En welk element zou het historische centrum kunnen verbinden met het Dogenpaleis?
De hangende weg, 300 meter lang, hangend in staal, die de straten verbindt met de Garibaldine Toren, een trap ontworpen met moderne architectuur om de historische muurstructuren niet te verstoren.
“GENUA VERSLAAT SEVILLA 5-1“
La Repubblica, 16 mei 1992. Lees het artikel online
De tweede restauratie die ik heb ontworpen en geleid betreft de pakhuizen van Abbondanza bij de Pier van Genua, een ander paleis van de Republiek Genua.
Deze pakhuizen waren bedoeld om de belangrijkste graanvoorraden te bewaren voor mogelijke tijden van hongersnood of economische tegenspoed in de stad.
Dit gebouw, bestaande uit twee hoge tweelinglichamen in het weefsel van de Oude Kade, wilden we net als het Hertogelijk Paleis toewijzen aan een openbare activiteit, in dit geval een universitaire activiteit.
Beide restauratieprojecten, van zowel het Dogenpaleis als de Pakhuizen van Overvloed, volgden deze twee basisprincipes.
Allereerst een analyse van het historisch archief, een analyse van de materiële cultuur van deze twee gebouwen om de functies die ze in de loop der tijd hebben gehad te identificeren: hun ruimtelijke kenmerken die door de tussenliggende historische gebeurtenissen veranderingen hebben ondergaan en zijn opgevuld met elementen die niet overeenkomen met hun oorspronkelijke functie.
Toen kwam het eigenlijke restauratiewerk, een werk om ruimtes te verwijderen en vrij te maken om de oorspronkelijke structuur en typologie te begrijpen: bijvoorbeeld in de pakhuizen van Abbondanza waren de gewelfde ruimtes verdeeld in duizend andere ruimtes, en onze taak was om ze vrij te maken en er klaslokalen van te maken, om de historische ruimte te laten samenvallen met de nieuwe gebruiksruimte.
Een van de restauratie- en ruimtelijke ordeningsprojecten die ik de afgelopen jaren heb gevolgd, is een studie- en onderzoeksproject naar Genuese vestingwerken over de hele wereld. Hiervoor heb ik de plaatsen bezocht waar de Genuezen bouwden (op de Krim, in de Zwarte Zee, op de Griekse eilanden in Lesbos, langs de Afrikaanse kust).
Het belangrijkste is dat de vestingwerken, de muren, met de buskruitrevolutie hun structuur ingrijpend hebben veranderd.
Vandaag de dag maken deze vestingwerken integraal deel uit van de historische centra van Europa en de wereld en moeten ze als zodanig worden beschouwd en niet simpelweg als losstaande feiten of puur toeristische elementen. Natuurlijk zijn het toeristische elementen geworden, maar laten we niet vergeten dat vestingwerken de plaatsen zijn waar duizenden en duizenden mannen zijn gestorven, begraafplaatsen waarvan men zich historisch bewust moet zijn.
Wij als vertegenwoordiger van Italië noemden dit project over vestingwerken Project Eirene: Eirene is een prachtig Grieks beeld uit de 5e eeuw van de godin van de Vrede.
Ik heb niet alles kunnen realiseren wat ik gepland had en één project in het bijzonder ligt me na aan het hart: de sjiitische bibliotheek in QOM, de heilige stad van Irak.
Deze opdracht was voor mij seculier, maar met gevoeligheid en cultuur was ik ook in staat om het religieuze standpunt en de religies te begrijpen: het was specifiek een sjiitische bibliotheek die ik tolkte.
Natuurlijk met de redding en ook de restauratie van alle monumentale boeken van deze grote religie, maar het was ook een centrum voor vergelijking met alle andere religies en ik kan je verzekeren dat het niet gemakkelijk was om een bibliotheek op te zetten die tegelijkertijd een bibliotheek was die goed gekenmerkt werd door hun cultuur (inderdaad, een bibliotheek die de sjiitische cultuur moest samenvatten op een belangrijke plaats in de heilige stad QOM) maar tegelijkertijd de bibliotheekbezoekers de mogelijkheid te geven zichzelf te vergelijken met andere religies en andere culturen.Het onderliggende principe is dat kennis van de ander belangrijk is om jezelf ook echt te leren kennen.
Als universiteitsprofessor ging ik van reizen naar historische Italiaanse steden naar reizen over de hele wereld, ik begon te reizen naar Brazilië, naar de Verenigde Staten, naar Afrika, Mogadishu, het Midden-Oosten en deze reizen hadden ook hier een dubbel doel: een cultuurhistorisch doel en een strikt antropologisch doel.
Om les te kunnen geven (ik gaf les in stedenbouwrecht stedenbouwkundig ontwerp openbare ruimte) en deze activiteit goed te kunnen uitvoeren, was het belangrijk om de oorspronkelijke cultuur te begrijpen van de plaatsen waar ik les ging geven (ik gaf les in São Paulo, Rio de Janeiro in Belen). Het was dus belangrijk voor mij om, met de hulp van lokale antropologen, de geschiedenis van dat land te begrijpen, de geschiedenis van degenen die het land hebben bezet, maar ook de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners van die gebieden.
Voor mij was architectuur en het onderwijzen van architectuur dus gebaseerd op een sterke antropologische component die me in staat stelde de studenten beter te begrijpen, de plaatsen beter te begrijpen en bovenal het stedelijk onderzoek dat we in al deze steden deden te benaderen met een geest van groter historisch bewustzijn van lokale problemen en de problemen ook van projectie naar de toekomst.
We ontwikkelden en vergeleken restauratie- en nieuwbouwprojectalternatieven aan de hand van vijf criteria.
1. Zoeken naar innovatieve oplossingen met het minste aantal bouwelementen en de minste fysieke samenhang (pijlers, trekstangen, dek) om maximale transparantie en doorlaatbaarheid van de ruimte te bereiken en de minste impact op het milieu en het landschap. We richten ons ook op constructies met een hoge capaciteit om de oversteek te overwinnen en de sociale impact te minimaliseren.
2. Ga uit van een verdubbeling van de A10 en bepaal, voor zowel de restauratie- als de nieuwe variant, dat de twee rijbanen elk 3 rijstroken per richting moeten hebben, plus vluchtstroken en kades, en dat de afstand tussen de rijbanen zodanig moet zijn dat er licht doorheen kan stromen om de belasting van het dek te verminderen.
3. Stel vast dat de nieuwe masten toegankelijk zijn voor het publiek en op het hoogste punt voorzien zijn van een uitkijkpunt en een veiligheidstrap, en dat het dek bestaat uit lichtgewicht vakwerkstructuren en mogelijk voetpaden bevat langs de randen, onder het snelwegniveau.
4. De optimale oplossing kiezen door twee reeksen alternatieven met elkaar te vergelijken, de ene voor integratie, de andere voor vervanging, in typologische, architectonische, structurele en landschappelijke termen op basis van criteria van openbaar nut en sociale en milieukosten.
5. Aanpak van de ecologische, sociale en stedelijke herontwikkeling van het Valpolcevera gebied.
